Jest procesem długotrwałym, obejmującym spectrum działań o charakterze korekcyjno-kompensacyjnym, prowadzonych różnymi metodami i technikami. Główny cel terapii pedagogicznej to pogłębienie wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dzieciom z dysleksją rozwojową, czyli dyslektykom, dysortografikom, dysgrafikom oraz tym, które mają problemy z liczeniem. Ułatwia ona i stymuluje rozwój zdolności poznawczych i percepcyjnomotorycznych dziecka. Realizuje cele szczegółowe, takie jak:

• stymulowanie orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni,
• rozwijanie analizy i syntezy wzrokowo-słuchowej,
• pogłębianie umiejętności czytania i pisania,
• ćwiczenie koncentracji uwagi, pamięci i spostrzegawczości,
• rozwijanie sprawności manualnych i graficznych,
• niwelowanie trudności, przyczyn i objawów niepowodzeń szkolnych,
• podwyższanie samooceny dziecka i motywowanie go do dalszego działania.

Jest to program usprawniania małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców, a także dostarczania wrażeń dotykowych i poznawania dzięki nim różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywania umiejętności ich rozróżniania. W podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. Ma na celu zaangażowanie całej kończyny górnej w wykonywanie różnorodnych zadań, poprawiających jej funkcjonowanie i doskonalenie ruchów precyzyjnych.
W zależności od występujących zaburzeń terapia ręki ukierunkowana jest na wzmacnianie siły mięśniowej kończyn górnych (niezbędnej do podporu), stymulacje czucia powierzchniowego lub głębokiego (dostarczenie bodźców dotykowych), doskonalenie zdolności chwytu i kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowanie pracy obu rąk. Pomaga ona pacjentowi osiągnąć samodzielnoś w podstawowych czynnościach życia codziennego.
Terapia skierowana jest przede wszystkim do dzieci mających:

• zaburzenia napięcia w obrębie kończyny górnej (wzmożone lub obniżone napięcie),
• nieprawidłową postawę ciała,
• problemy z wykonywaniem codziennych czynności (piciem z kubka, zapinaniem guzików),
• problemy w zabawach manualnych (układanie małych przedmiotów, lepienie z plasteliny),
• problemy grafomotoryczne (pisanie, malowanie),
• zaburzenia kontroli wzrokowo-ruchowej,
• problem z koordynacją ruchową obu rąk.

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest poprzedzona wstępną konsultacją diagnostyczną, ukierunkowaną na rozpoznanie problemu dziecka i rodziny oraz ustalenie optymalnych form działania. Konsultacje i porady traktują o problemach wychowawczych napotykanych przez rodziców na różnych etapach rozwoju dziecka. Związane są one zazwyczaj z agresją dziecka i jego buntem albo przeciwnie – wycofaniem, nieśmiałością, lękliwością czy trudnościami w budowaniu relacji z rówieśnikami lub dorosłymi. Zalecane są również rodzicom mającym wątpliwości co do prawidłowego rozwoju swojego dziecka. Rodzice uzyskują od specjalistów ważne informacje pozwalające zrozumieć problemy wychowawcze czy rozwojowe młodego człowieka, a także wskazówki do ich rozwiązania, uwzględniające potrzeby całej rodziny.

Psychoterapia jest to planowe, intencjonalne, systematyczne oddziaływanie na pacjenta, przy pomocy słowa w ramach kontaktu terapeutycznego, celem osiągnięcia założonych efektów (przy pomocy różnych metod i technik). Polega ono na zastosowaniu wiedzy psychologicznej do rozwiązania problemów natury psychicznej czy emocjonalnej. Obecnie psychoterapia znajduje zastosowanie nie tylko w leczeniu powstałych zaburzeń, ale również w dążeniu do poznawania siebie i samorozwoju oraz zdobywania nowych umiejętności. W procesie tym bardzo ważny jest specyficzny kontakt, jaki nawiązuje się między pacjentem a terapeutą. Taka relacja terapeutyczna stanowi warunek sine qua non powodzenia psychoterapii.

W naszej Poradni zarówno uczniowie, jak i dorośli mają możliwość poznania swoich predyspozycji zawodowych na podstawie indywidualnej diagnozy psychologiczno-pedagogicznej. Doradca zawodowy pracuje wspólnie z Klientem nad celami związanymi z jego rozwojem i wyborem dalszej drogi naukowej lub zawodowej oraz dostosowaniem się do wymogów rynku pracy. Efektem tych działań ma być lepsze poznanie siebie i własnych predyspozycji, wzrost samoświadomości oraz uzyskanie większej pewności siebie podczas ewentualnego procesu rekrutacyjnego.

Polegają one zazwyczaj na jednym lub kilku spotkaniach z psychologiem czy psychoterapeutą, podczas których wspólnie analizuje się dany problem i szuka sposobów jego rozwiązania oraz pokonania własnych lęków i słabości. W trakcie rozmowy określa się zakres pożądanych zmian, jakie pragnie uzyskać Klient i wybiera się optymalną formę terapii.

Jest rodzajem pomocy nie wymagającym psychoterapii, przeznaczonym dla osób, które poszukują informacji i wskazówek umożliwiających rozwiązanie konkretnych problemów życiowych. Polega na rozmowie psychologicznej ukierunkowanej na rozeznanie trudnej sytuacji Klienta i udzielanie wskazówek, rad i podpowiedzi odnośnie możliwości jej zmiany. Umożliwia nie tylko diagnozę problemu, ale także określenie jego genezy i czynników, które go nasilają oraz znalezienie nowych sposobów radzenia sobie z trudnościami życiowymi. Dzięki temu Klient uzyskuje wsparcie, pozytywne wzmocnienie i motywację do realizowania zaplanowanych zmian w codziennym funkcjonowaniu.

Jest metodą leczenia zaburzeń emocjonalnych i rozwiązywania problemów osobistych środkami psychologicznymi. Umożliwia przepracowanie i zrozumienie własnej historii życia, odkrycie przyczyn wykształcenia się dysfunkcyjnych mechanizmów obronnych oraz zepchniętych do podświadomości lęków czy urazów z dzieciństwa. Pomaga lepiej rozumieć siebie, poprawić swoje relacje interpersonalne i ogólne funkcjonowanie społeczne, wyeliminować irytujące nawyki, odpowiednio ukierunkować własny rozwój albo pozbyć się stresu, lęku, depresji czy też innych zaburzeń. W trakcie systematycznych spotkań między psychoterapeutą a Klientem powstaje swoista więź, tzn. relacja terapeutyczna, która stanowi jeden z istotniejszych czynników leczących.

Ma wiele zalet, jest skuteczna zwłaszcza w rozwiązywaniu problemów o charakterze społecznym, takich jak fobia społeczna, trudności w relacjach i komunikacji międzyludzkiej czy deficyt umiejętności społecznych. Doskonale sprawdza się w pracy z osobami mającymi zaburzenia psychiczne czy ofiarami przemocy. Polecana jest także osobom cierpiącym na nieśmiałość, depresje, uzależnienia, zaburzenia osobowości, nerwice oraz bezsenność i zaburzenia odżywiania. Człowiek najlepiej funkcjonuje w grupie, dlatego właśnie w niej jego powrót do zdrowia jest najłatwiejszy. Otrzymuje tu bowiem informacje zwrotne od innych i uczy się przez doświadczenia interpersonalne.